Δημοσιεύσεις
Λισαβώνα, συγγραφέας, 16/2/2010
Στην άκρη του Ατλαντικού, πρωτεύουσα της Πορτογαλίας, κι όμως η αίσθηση που αποπνέει η Λισσαβώνα δεν μοιάζει με καμιά άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Η ναυτική της παράδοση είναι αποτυπωμένη σε κάθε σοκάκι, σε κάθε δρόμο της, απολιθωμένη στις μορφές των ανάγλυφων πλακακιών , που κοσμούν τη παλιά συνοικία της Alfama.
Μπρούτζινες μορφές, κάστρα και μεσαιωνικές δομές συνθέτουν ένα σκηνικό, στο οποίο συμμετέχεις ενεργά, μπλέκεσαι με τις βοές, τις μυρωδιές και ξαποσταίνεις σε κάποια από τα έπιπλα μιας πλατείας που φιλοτεχνήθηκαν από κάποιο καλλιτέχνη.
Η μυρωδιά του ψαριού γίνεται αναπόσπαστο στοιχείο σε κάθε στενάκι, ενώ το βλέμμα διαφεύγει στη θάλασσα, ‘πατά’ και διατρέχει ανάλαφρα τις παλιές σκεπές, μέχρι να σταματήσει σε κάποια πολύχρωμη γιρλάντα, που θα σημάνει μια γιορτή. Αγναντεύοντας μέσα από τα στενά της Alfama,oχρόνος σε ταξιδεύει και γίνεσαι πειρατής έτοιμος για εξερεύνηση.
Εκεί που ‘πρωταγωνιστεί’ ο VascoDaGama, που χάρισε το όνομα του στην ομώνυμη περιοχή, το σκηνικό αλλάζει και η πόλη επανέρχεται στους ρυθμούς πρωτεύουσας με τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, τις νεόδμητες πολυκατοικίες, εκεί όπου η πιο μεγάλη σε μήκος γέφυρα της Ευρώπης γεφυρώνει τη πόλη με νέες προκλήσεις. Περνώντας από τις εγκαταστάσεις της EXPO, χαζεύοντας τα περίπτερα μεγάλων αρχιτεκτόνων, τα εμπορικά κέντρα, τις κατοικίες που έχουν υπερεξαντλήσει το συντελεστή τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θυσίασαν τα απέραντο πράσινο που τις περικλείει, ο παραθαλάσσιος περίπατος, έχει ήδη ξεκινήσει.
Επιστρέφοντας πάλι στα αρχικά γνώριμα μέρη, θα έχει ήδη συνομιλήσει κανείς με τους ψαράδες της προβλήτας και καμιά φωτογραφία με τη μεγάλη ψαριά, δεν θα ενοχλούσε κανένα, όπου στο βάθος θα αποτυπώνονταν κάποιες φιγούρες από τα γλυπτά των πάρκων, όπως γυμνές γυναίκες που κάνουν μπάνιο, το άγαλμα-καρικατούρα της βασίλισσας , ο πύργος Vasco de Gama και κινούμενες μορφές υγιών τρεχούμενων κορμιών, αστραπιαία παγωμένες από το φακό. Δοκίμασε τους ήχους στο μουσικό πάρκο, κι αν θες να παραμείνεις στη παιδικότητα σου, φτάνοντας ξανά στη παλιά πόλη, αξίζει μία διαδρομή με το παλιό τραμ ,που μέσα στα στενά και ανηφορικά δρομάκια, η ταχύτητα ξαφνιάζει, αναχετώντας όμως μελλοντικές εικόνες σύγχρονων μεγαλουπόλεων, αλλά ανατρέχοντας σε παλιές, σχεδόν ονειρικές.
Κι αν πάλι τα πορτογαλικά μοιάζουν γλώσσα δύσκολη, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, γιατί έτσι κι αλλιώς αν ρωτήσεις για κάποιο δρόμο ή κάποια πλατεία, ο καθένας θα σου δώσει διαφορετική απάντηση! Με λίγα γαλλικά ή ισπανικά λοιπόν, φρόντισε να χαθείς στα δρομάκια του Bairo Alto, ψώνισε από τις μικρές μοδάτες boutique, άκουσε νέα μουσικά ταλέντα από τα γύρω μπαρ και πιες το κέφι που διαχύνεται στα στενά, όσο η νύχτα προχωράει. Τα λεφτά δεν τελειώνουν εύκολα εκεί, αλλά γι’ αυτό μην υποκύψεις σε ‘πονηρές’ , ψιθυριστές συναλλαγές που θα σου προταθούν.
Γνωρίζοντας πια τη γλώσσα του κεφιού, αλλά και του αυθορμητισμού, δεν χρειάζεται να ψάξεις τη τουριστική απόλαυση των fados, αλλά να αφεθείς στους ήχους που θα σε οδηγήσουν σε κάποιο πανηγύρι της γειτονιάς. Δυνατές κραυγές πόνου, αλλά και μελωδίας στο παραλήρημα της άφθονης sangria. Τραπέζια που έχουν στηθεί από τα γύρω σπίτια, οι σπιτονοικοκυρές παίρνουν τις παραγγελίες και οι μουσικοί παίζουν ως τη κεχριμπαρένια στιγμή του μελώματος των λουκουμάδων. Τι κι αν λοιπόν δεν είσαι από εκεί, τι κι αν δεν χορεύεις με τα σωστά βήματα, τι κι αν υπήρξαμε αντίπαλοι στο EURO, υπάρχουν ακόμα τόσα κοινά, που θα τα ανακαλύπτεις σιγά σιγά στα σκαλιά της πλατείας, παζαρεύοντας το τελευταίο ginga λίκερ, με τη καινούρια σου ντόπια παρέα.
Χρώματα, μουσικές, μυρωδιές, παράδοση, δυνατές συνομιλίες στο δρόμο ενεργοποιούν όλες τις αισθήσεις σε μια πόλη παράξενη αλλά και οικεία συγχρόνως.
Για να αισθανθείς τη πόλη πρέπει να την αφήσεις να σε συνεπάρει. Οι μεσαιωνικοί δρόμοι και τα μικρά αδιέξοδα μπορεί να σε βγάλουν εκτός πορείας, σίγουρα όμως μια έκπληξη ,ένα ξάφνιασμα θα σε κάνουν να το ξεχάσεις. Μην παραξενευτείς καθόλου λοιπόν, αν καταλήξεις να τρως ψάρι στην αυλή ενός παιδικού σταθμού, στη Λισσαβόνα όλα είναι πιθανά. Τίποτα κλισέ, τίποτα προκαθορισμένο.
Χτισμένη η πόλη πάνω σε εφτά λόφους, προκαλεί για ανάβαση ενώ κάθε κατάβαση αποζημιώνει με την υπέροχη θέα και αποκαλύπτει τις καινούριες εκπλήξεις.
Μέσα στα ανεβοκατεβάσματα των ρυθμών ζωής, στο δικό της χρόνο και τρόπο ζωής, παραμένει ερώτημα αν η Λισσαβόνα θα παραμείνει ίδια μετά από μερικά χρόνια, κι αν τελικά οι φτωχογειτονιές ,η ‘αναρχία’ των δρόμων, τα προσιτά στέκια ,οι απλοί άνθρωποι ενσωματωθούν στο πρότυπο της σύγχρονης ευρωπαϊκής πόλης.
Μπορεί τελικά, μετά από όλα αυτά να μοιάζει ιδανική πόλη, αλλά αν τελικά το ιδανικό είναι για λίγο, τότε μάλλον και η Λισσαβόνα σου δίνει τόσο απλόχερα τις στιγμές της, τόσο που εγκλωβίζονται σε στιγμές. Κάνει για λίγο τα στραβά μάτια στη φτωχή, αλλά απλή ζωή, στους βρώμικους δρόμους και στις τσιριχτές, στριμωγμένες φωνές των λεωφορείων που σε ξυπνούν στο δρόμο για το αεροδρόμιο.
Ενεργοποίηση των αισθήσεων, αλλά και των σκέψεων. Αυτό είναι η Lisboa!
Δημοσιεύτηκε στο protagon.gr
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=5262
Επιστροφή